Herken je dat, dat je eigenlijk wel weet dat het niet klopt wat je denkt, dat het niet realistisch en niet waar is, maar dat het heel anders voelt? Dat je een meester bent in relativeren, maar dat je gevoel toch steeds iets anders blijft zeggen?

We doen het niet alleen zelf, maar ook onze omgeving doet eraan mee. Door al die relativerende boodschappen, goedbedoelde adviezen en verschrikkelijke clichés die we van ze te horen krijgen. Hartstikke leuk allemaal, maar dat weet je allang, heb je allang uitgeprobeerd en nog steeds voel je je rot.

We leven in een wereld waar er een groot beroep wordt gedaan op ons denken. We moeten vooruit denken, we moeten nadenken over hoe we het beter kunnen doen dan voorheen. Op ons werk wordt er gevraagd hoe we een betere productie kunnen behalen, hoe we efficiënter kunnen werken. Er is geen tijd om stil te staan bij hoe we ons voelen, want dat gaat af van onze kostbare tijd.

We zien onszelf als intelligente wezens die kunnen bouwen op ons verstand en kennis. Daarmee onderscheiden we ons van de dierenwereld. Ons verstand, ons ratio heeft ons ver gebracht in de wereld. Gevoelens en emoties zien we als een onaangename bijkomende ballast, waar we het liefst niks mee te maken mee willen hebben.

Van nature zijn we echter emotionele wezens, die daarnaast nog het vermogen hebben om na te denken, te reflecteren, te analyseren. Dat is alleen niet hoe er in de praktijk naar gekeken wordt en mee omgegaan wordt. Er is vaak te weinig aandacht voor ons emotionele welzijn, wat uiteindelijk kan leiden tot vervelende klachten als overspannenheid, burn-out, angst, paniekaanvallen, woede-uitbarstingen, depressie.

We doen onszelf tekort door te veel te leven vanuit ratio.

We leven dus in een wereld, waarin we vrijwel allemaal te veel in ons hoofd zitten. En daarmee doen we onszelf structureel tekort. We zijn meer dan enkel onze gedachten, we zijn gevoelswezens. Het is belangrijk om te voelen. Zolang we maar in ons hoofd blijven zitten en alles proberen weg te relativeren, is het niet zo gek dat ons gevoel niet verandert. Hoe moeten we nou voelen (en ook écht geloven) dat we het waard zijn, dat we ertoe doen, dat we echt wel voor onszelf mogen kiezen, als we niet durven stil te staan en enkel blijven rationaliseren en relativeren?