Wanneer ben jij voor het laatst zo blij als een kind geweest? Trappelend op de grond van enthousiasme, een uitbundige lach, handen in de lucht. Je even totaal niet bewust van je omgeving, maar helemaal opgaand in het moment. 

Die momenten komen bij mij niet heel vaak voor. Ik ben me er op die momenten altijd heel erg van bewust dat ik volwassen ben en dat er andere mensen om me heen zijn. Ik kan dan zeker wel enthousiast zijn, maar altijd met mate.

‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’.

Dat hoor ik een stemmetje in mijn achterhoofd zeggen. Deze stem vertelt me dat het uitbundige blij zijn niet hoort. ‘Wat zullen anderen daarvan denken?’ ‘Die zullen me vast raar of kinderachtig vinden.’ Herken jij dit ook?

Laatst bedacht ik me na afloop dat ik wel een keer ongegeneerd blij was geweest, zonder me bezig te houden met ‘volwassen moeten zijn’ en wat anderen ervan vinden. Ik rende toen met waterpistooltjes door het huis achter twee kleine jochies aan. En had de tijd van mijn leven. Ik kon weer even zelf kind zijn.

Het was een zorgeloos gevoel, mijn hoofd was leeg. Ik was volledig in het moment. Ik voelde me blij, gelukkig en ontspannen. Gevoelens die ik het liefst veel vaker wil hebben, maar die vaak niet de ruimte krijgen door dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik me volwassen hoor te gedragen. 

Daarom daag ik die stem af en toe expres uit. Door heel onverwachts een gek huppeltje te maken, een rondje te draaien, een dansje te doen. Door alleen op de witte strepen van het zebrapad te lopen, door te hinkelen, net wél in die regenplas te springen. Het voelt wat rebels, maar het voelt heerlijk.