Robbin

‘Ik wil die!’

Wanneer heb jij voor het laatst vol overtuiging gezegd: 'Ik wil die!'? Weet je eigenlijk nog wel wat jouw behoeften zijn?

Als ik bovenstaande titel lees, zie ik een kindje voor me dat verlekkerd naar een snoepje kijkt en al wijzend zegt: ‘Ik wil die!’. Er is alleen nog maar oog voor dat snoepje en een enorme teleurstelling of zelfs woede-uitbarsting als het niet dat snoepje krijgt.

Hoe vaak zeggen wij als volwassenen ‘Ik wil die!’? En dan niet per se met betrekking tot een snoepje, maar bijvoorbeeld een lekker gerecht op de menukaart in een restaurant. Vaak laten we onze keuze afhangen van het prijskaartje wat eraan hangt, van wat de rest van de groep kiest, van wat we denken dat “hoort” in een bepaalde situatie. Met als gevolg dat we misschien iets anders kiezen dan we eigenlijk diep van binnen hadden gewild. We laten ons leiden door onze gedachten, door onze onzekerheden, door onze angsten, door onze leefregels en overtuigingen.

Het kindje dat verlekkerd naar het snoepje kijkt, is totaal niet bezig met al die gedachten. Die heeft maar 1 behoefte en die geeft daar gehoor aan, namelijk voor elkaar krijgen dat hij/zij dat snoepje krijgt. Waar is dat bij ons gebleven? Sinds wanneer zijn wij gestopt met luisteren naar onze behoeften? Weet je eigenlijk nog wel wat jouw behoeften zijn?

We zijn gaandeweg uit het oog verloren wat we zelf écht willen..

Ik daag je uit om ‘s ochtends, als je voor je kledingkast staat, eens na te denken over wat je aan wílt doen. Probeer eens los te laten wat ‘hoort’ en wat anderen er mogelijk van zouden vinden. Verruil die nette rok voor een lekker zittende broek. Laat dat overhemd eens hangen en kies voor een shirt met een lekker stofje of mooi patroon. Laat je hakken staan en loop met je sneakers de deur uit. Probeer te voelen waar jij je het lekkerst in voelt. Het er alleen al bij stilstaan is een heel mooi begin!

Als aan mij gevraagd wordt te kiezen tussen meerdere opties, hoor ik mezelf geregeld zeggen ‘Het maakt mij niet uit’. Dat is zo standaard geworden, dat ik er ook heilig in ben gaan geloven dat het mij niks uitmaakt. Ik probeer mezelf de laatste tijd steeds vaker uit te dagen door me bij alles af te vragen ‘Wat wil ik nu echt? Waar heb ik behoefte aan?’. En alsnog weet ik daar niet altijd het antwoord op. Maar alleen al het erbij stilstaan en proberen te luisteren naar wat ík wil, doet me goed. En beetje bij beetje hoor ik mezelf steeds vaker en overtuigender tegen anderen zeggen ‘Ik wil die!’. En dat gun ik jou ook!

Robbin

‘Ik wil die!’

Deel deze blog

3 gedachten over “‘Ik wil die!’”