Robbin
Echte mannen huilen niet
Er zijn maar weinig dingen waar ik me boos over maak. Maar als er iets is wat boosheid oproept, dan is het de boodschap dat huilende mannen zwak zijn. Ook al wordt dat misschien niet (meer) zo direct uitgesproken, het is een gedachtegang die er helaas nog steeds is. Het lijkt ingebakken te zijn in onze maatschappij.
Ik heb geregeld (jonge)mannen tegenover me zitten, die kampen met depressieve klachten, suïcidale gedachten of last hebben van woede-uitbarstingen. Aan deze neerslachtigheid en woede ligt vaak een hoop verdriet ten grondslag, wat nooit de ruimte heeft gehad om er te mogen zijn.
Deze mannen hebben meegekregen dat ze zich moeten ‘vermannen’. Tranen werden snel weggeveegd met de boodschap dat ze sterk moeten zijn, dat huilen voor meisjes is. Of ze zijn opgegroeid met vaders die deze boodschap hebben meegekregen en nooit een traan gelaten hebben.
Het is pijnlijk om te zien hoeveel mannen en jongens hieronder gebukt gaan. De suïcidecijfers liegen er ook niet om. Het aantal zelfdodingen onder mannen is twee keer zo hoog als onder vrouwen.
Wat me opvalt als ik in gesprek ben met mijn mannelijke cliënten, is dat er maar weinig aan hen gevraagd wordt hoe het écht met hen gaat. Binnen hun vriendengroepen is het niet gebruikelijk om het te hebben over wat hen dwars zit en hoe ze zich voelen. Er wordt soms zelfs lacherig over gedaan als het wel ter sprake wordt gebracht. Maar over het algemeen blijven de gespreksonderwerpen oppervlakkig en zegt iedereen vanuit gemak en verwachting dat alles goed gaat. Helaas blijft daarmee de geslotenheid in stand en voelt waarschijnlijk niemand de ruimte om wel te delen.
In mijn spreekkamer zie ik wat het kan doen als er oprechte interesse en aandacht is voor hoe iemand zich echt voelt. De muur van hardheid, boosheid of vlakheid krijgt kans om wat af te brokkelen en geeft ruimte om verdriet te voelen en te uiten. De opgekropte tranen komen er dan eindelijk uit en zorgen voor een groot gevoel van opluchting.
Vraag eens aan jouw partner, vriend, vader, zoon of buurman hoe het écht met hem gaat. Daarmee maak jij al een verschil.
Huilende mannen vind ik allesbehalve zwak. Ik vind het juist ontzettend sterk van deze mannen dat ondanks het helaas nog steeds bestaande stigma ze hun verdriet de ruimte geven.
In mijn werk als psycholoog en coach is het een vanzelfsprekendheid dat er aandacht en ruimte is voor verdriet. Maar ook buiten de spreekkamers mag er wat meer gevraagd worden hoe het écht gaat. Deze vraag kan een enorm verschil betekenen.