Een kijkje in mijn spreekkamer: Perspectief van een psycholoog (deel 4)

Er is een tijd van komen, en er is een tijd van gaan. Dat geldt ook voor mijn cliënten. Ze melden zich bij mij aan en na een bepaalde tijd neem ik ook weer afscheid van ze. En gelukkig maar, want dat betekent over het algemeen dat mijn cliënten weer het vertrouwen en de kracht hebben om het leven zonder mijn hulp te vervolgen. Maar hoewel zo’n afscheid dus iets moois is, voel ik me er vaak ook een beetje verdrietig bij. 

In de tijd dat ik mijn cliënten zie, bouw ik een band met ze op. Ik leer ze beter kennen door alle verhalen die ze met me delen en ik leef met ze mee. Ik waardeer het contact dat ik met ze heb enorm en stuk voor stuk worden ze me dierbaar. En dan komt er dus het moment van afscheid. Wetende dat de kans groot is dat ik ze daarna niet meer zie en dus ook niet meer te horen krijg hoe het verder met ze zal gaan. De band die we zorgvuldig hebben opgebouwd is ten einde gekomen.

Dat zo teruglezende klinkt dat misschien wat dramatisch. Maar zo beleef ik een afscheidsmoment vaak wel; een mengeling van trots, vertrouwen en wat verdriet. En ik zou niet anders willen, want de verbinding die ik met mijn cliënten voel, is juist wat maakt dat ik mijn vak zo ongelofelijk mooi vind. Zonder die verbinding, zou de therapie er heel anders uit komen te zien en ook veel minder effectief zijn.

Het moment van afscheid doet emotioneel gezien dus aardig wat met me. Ik vind het daarom belangrijk om er ook goed de tijd voor te nemen. Net als dat een eerste indruk belangrijk is, is een laatste indruk minstens net zo belangrijk. Ik wil het goed afsluiten samen, zodat we er met een fijn gevoel op terug kunnen kijken.

Als het afscheid eenmaal heeft plaatsgevonden, voel ik wederom een mengeling van gevoelens. Enerzijds een voldaan en tevreden gevoel en anderzijds een kleine leegte. Na verloop van tijd zakt dat en komt er nieuwsgierigheid voor in de plaats. ‘Hoe zal het nu met hem gaan?’, ‘Zou ze het naar haar zin hebben op haar nieuwe werk?’ Vragen waar ik over het algemeen nooit antwoord op krijg, maar waarvan ik diep van binnen weet dat mijn (inmiddels niet meer) cliënten het echt wel redden.

Wil je meer van dit soort ervaringen lezen? Stay tuned!